Ik waarschuw je maar vast, dit is geen leuke blog.

Ik waarschuw je maar vast, dit is geen leuke blog. Ook geen blog met moeilijke woorden en dure uitdrukkingen trouwens. Een blog zonder positieve uitsmijter. Wel een verhaal recht uit het hart.

Bron: Peter Ter Horst

Het hart lijkt een simpel orgaan, het enige wat het moet doen is blijven kloppen, de boel in leven houden door het bloed rond te pompen. Het gevaar voor het hart komt van buitenaf en dat maakt het gevaarlijk en complex.

Volgende maand is de wereld twee jaar in de ban van COVID-19, hier is veel over gezegd en geschreven. Ikzelf schreef de afgelopen jaren diverse blogs waarin ik beschrijf waar wij binnen ons familiebedrijf mee bezig zijn.. De afwegingen, de veranderingen, de frustraties maar ook het positieve wat deze periode met zich meebrengt.

Nu we het derde jaar ingaan worden we allemaal moedeloos, hoewel sommigen dat al waren. Ouderen die zeggen ‘voor mij hoeft het zo niet meer, die laatste jaren van mijn leven kunnen mij gestolen worden.’. Jongeren die al twee jaar van hun jeugd missen, afgezet althans tegen onze jeugdherinneringen. Over de sluiting van scholen nog maar niet gesproken.
Gepensioneerden die willen genieten van wat Nederland, Europa of de wereld te bieden hebben, zij hadden het echt anders voorgesteld. Bruidsparen die hun huwelijk al twee of drie keer verzet hebben, met in sommige schrijnende gevallen dat ondertussen een van de ouders, opa of oma is overleden. Duizenden mensen waarvan de operaties uitgesteld worden, alsof je er al op zit te wachten. Nou dat wordt nu dus letterlijk wachten.

Dan heb ik het nog niet over de zorg, waar de druk maar niet afneemt. Zeventien miljoen Nederlanders hebben een mening hoe dit op te lossen is. Ondertussen schieten ze er in de zorg niets mee op en zorgen diezelfde zeventien miljoen Nederlanders ervoor dat de druk niet afneemt. Bewust of onbewust.

Iedereen heeft in meer of mindere mate last van de negatieve effecten van de ziekte zelf en/of van de negatieve effecten van de maatregelen om het virus te beteugelen. In principe betaalt iedereen een rekening.

Daarnaast heb je een groep ondernemers en zzp’ers in de branches horeca, detailhandel, cultuur en evenementen die niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk de rekening betalen. Terwijl de rekening van de vorige lockdown nog niet voldaan is.

‘Hoezo rekening, bedrijven krijgen toch compensatie?’ Dit is een veelgestelde vraag. Nu had ik hier in eerste instantie drie alinea’s met uitleg over geschreven maar die heb ik weer verwijderd. Iemand zei van de week ‘Het is lastig een beleid te steunen die jou niet 100% steunt!’. Dit vat het heel goed samen.

De meeste ondernemers krijgen deze lockdown niets! Het kabinet kwijt zich door te zeggen ‘helaas, we hebben geen tijd voor maatwerk’. Terwijl ze eigenlijk hadden moeten zeggen ‘er is een gezondheidscrisis, branches gaan op slot, we gaan ze 100% compenseren’.

De koek is op, in de keten staat iedereen met de rug tegen de muur.
Zakelijk sta je ineens te ‘bedelen’ voor huurkorting of langere betalingstermijnen, hetzelfde bij een bank voor een lening. We zetten elkaar onder druk voor een paar centen. Dit is geen samenwerken meer, de overheid dwingt je tot overleven ten koste van anderen. De overheid duwt met deze lockdown en slechte compensatieregelingen het eerste dominosteentje om.

Het gevolg is dat we moord en brand schreeuwen, niemand doet het goed. We verwijten brancheorganisaties dat ze hun best niet doen, het kabinet een gebrek aan empathie en afstand tot de werkelijkheid, huurbazen dat ze te weinig korting geven. Maar ook de buren dat ze met teveel mensen kerst vieren, mensen die op wintersport gaan of in Belgie gaan winkelen, supermarkten dat zij wel open mogen en buitenlandse webshops die profiteren van gesloten winkels.

Zoals je kunt lezen geef ik een waarde-oordeel, terwijl ik dit voorheen altijd probeerde te voorkomen.
Ziehier de ware tweedeling in de maatschappij volgens mij. We worden min op meer gedwongen stelling te nemen. Vrienden, die het hoogstens over auto’s of voetbal oneens waren staan nu lijnrecht tegenover elkaar. Meningen over vaccinaties, maatregelen, zorg noem maar op. Politieke ophitsers ruiken hun kans want waar mensen tegenover elkaar staan zijn ze makkelijk uiteen te drijven met leugens en complotten. Ik voorspel dat komende decennia menig psychologiestudent zal afstuderen op dit fenomeen.

Volgens de laatste berichten mogen we ons opmaken voor 2G. Alles om maar open te kunnen volgens brancheorganisaties. Maar we moeten het niet willen. De samenleving onder controle bij winkeliers? Winkels als poortwachters en winkelmedewerkers als controleurs. Waarom? Winkels zijn doorstroomlocaties, in de top 20 van besmettingshaarden staan winkels niet eens vermeld, 0,7% (incl. supermarkten). Straks kun je zonder controle wel de drukte van de drogist, slager, bakker en supermarkt opzoeken maar niet de modewinkel waar afstand houden geen probleem is. Al twee jaar werkt de detailhandel constructief mee aan preventie, met succes. Niemand in Den Haag die het nog ziet. Het middel lijkt het doel!

Het is de taak van de overheid om te zorgen voor een veilige en gezonde leefomgeving. Als ze vinden dat een deel van de maatschappij tijdelijk niet mee moet doen dan moeten ze dat niet afwentelen op ondernemers die de rekening al dubbel en dwars betalen! De overheid zal dan zelf mans genoeg moeten zijn en hun verantwoordelijkheid nemen voor een strengere aanpak richting die kleine groep.

Voor nu kijken we naar verlaten winkelstraten met winkels waar hier en daar de voordeur openstaat met een tafeltje erachter. De armoede.